ЛОҲИҚАЕ БАР ҲОШИЯИ МАСЪАЛАИ ЁЗДАҲУМ

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

Ҳисоби (абҷадӣ) иборатҳои Ояту-л курсӣ ба тартиби зер аст:

لَٓا اِكْرَاهَ فِى (الدّٖينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ) مِنَ الْغَىِّ  -1350

(فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ)  — (1929)  ва ё 1928.

(وَيُؤْمِنْ بِاللّٰهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ)  -946, мутобиқи номи Рисолаи Нур

(بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى) لَا انْفِصَامَ لَهَا وَاللّٰهُ سَمٖيعٌ عَلٖيمٌ ۞  -1347.

(اَللّٰهُ) (وَلِىُّ الَّذٖينَ اٰمَنُوا) — агар бо ҳам хонда шавад 1012, дар ғайри ин сурат 945(яке аз ташдидҳо ҳисобида намешавад).

يُخْرِجُهُمْ مِنَ (الظُّلُمَاتِ) اِلَى النُّورِ  -1372(беташдид).

وَالَّذٖينَ كَفَـرُٓوا اَوْلِيَٓاؤُهُمُ (الطَّاغُوتُ) -1417.

(يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ اِلَى) الظُّلُمَاتِ  -1338(ташдид ҳисоб намешавад).

(اُولٰٓئِكَ اَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فٖيهَا خَالِدُونَ)  -1295(бо муҳосибаи ташдид).

Ба қалбам илҳом шуд, ки дар оятҳои фавқ, илова бар ин, ки номи Рисолату-н Нур ду бор зикр мешавад, ба сурати муҷоҳида ва таҳаққуқу таълиф ва замони такомули он татобуқи комиле вуҷуд дорад. Ғайр аз он, бар кӯшиши кофирон ишора мешавад, ки бо ҷанги ҳазору нӯҳсаду наваду се 1293 мехостанд нури олами исломро хомӯш кунанд; ҳамчунин бо замони ҳампаймони ваҳшатноке, ки ба воситаи ҷанги якум ҳазору сесаду сиюҳашт (1338) танзим шуд ва амалан дар пайи интиқоли аз нур ба зулумот буданд комилан мутобиқ аст; оятҳои мазкур ҳамин тавр бо зикри мувоҷҷиҳаи муқаррари нур ва зулумот, дар ин муҷоҳидаи маънавӣ, бо маънои ишорӣ аз нуре ёд мекунад, ки аз нури Қуръон бархостааст ва нуқтаи такяи аҳли имон хоҳад шуд.

Ман ҳам маҷбур шудам бинависам, сипас дидам муносибати маъноҳои оятҳои мазкур бо вазъияти замона, он қадар зиёд аст, ки ҳатто агар ҳеҷ нишонаи таносуб вуҷуд надошта бошад, азбаски вобаста ба ҳамаи замонаҳост, қатъан бо забони ишорӣ, бо мо низ гуфтугӯ мекунад.

Бале, аввалан: ҷумлаи لَٓا اِكْرَاهَ فِى الدّٖينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ  бар асоси ҳисоби абҷад ва ҷифр ба таърихи ҳазору сесаду панҷоҳ (1350) ангушт мениҳад ва бо маънои ишорӣ мегуяд: Ҳарчанд дар он таърих дар пайи ҷудоии дин аз дунё озодии виҷдон — ки бо икроҳу иҷбори дар дин ва муҷоҳидаи динӣ ва ҷиҳод бо силоҳ барои дин мухолиф аст — ба унвони қонуни асосии ҳукуматҳо ва ба унвони як асли сиёсӣ, мавриди қабул воқеъ шуда ва ҳукумат ба ҷумҳурии советӣ табдил хоҳад шуд. Аммо ба ҷойи он, як ҷиҳоди динии маънавии бо шамшери имони таҳқиқӣ сурат хоҳад гирифт. Бале, иборати фавқ, бо нишондодани ламъае аз эъҷоз, хабар медиҳад, ки нуре бархоста аз Қуръон рушду иршоду ҳаққу ҳақиқати динро бо бурҳонҳои мустаҳкам, дар муқобили дидагон зоҳир мекунад ва онро шарҳу тавзеҳ медиҳад.

Оятҳои дар боло зикршуда то калимаи “ خَالِدُونَ ” нишонаи пинҳонест, ки бо мувоҷҷеҳи такроршудаи нуру зулумот ва имону торикиҳо — ки манбаи аслии ҳамаи мувозинаҳои Рисолаи Нур аст — ба муборизаву ҷиҳоди маънавӣ дар таърихи мазкур ва қаҳрамонии бузурги он, яъне “Рисолаи Нур” ишора дорад; Рисолае, ки садҳо тилисми диниро мекушояд ва шамшери алмоси он, ниёзе ба шамшерҳои дигар боқӣ намегузорад. Бале, бениҳоят сипос, ки бист сол аст Рисолаи Нур билфеъл намоёнгари ин ахбори ғайбӣ ва ламъаи эъҷозӣ, будааст. Ва ба далели ҳамин сирри аъзам аст, ки шогирдони Рисолаи Нур дар сиёсати дунё ва ҷараёнаш ва муҷодилаҳои моддии он, дахолат надоранд ва барояш аҳамият намедиҳанд. Ва мартабаи худро то он ҳад поён намебаранд. Низ шогирдони ҳақиқии Рисолаи Нур баттарин душмани худ ва дар муқобили таҷовузҳои таҳқиромезаш мегуянд “Эй бечора! Мо кӯшиш мекунем то туро аз нобудии ҳамешагӣ бираҳонем ва аз поёнтарину дардноктарин дараҷаи ҳайвонияти фонӣ ба саодати боқии инсоният интиқол диҳем, аммо ту барои нобудӣ ва аз байн бурдани мо талош мекунӣ, лаззатҳои ту дар ин дунё бисёр ночиз ва кӯтоҳ, аммо муҷозотат дар охират бисёр зиёду тулонист. Марги мо озодшудан аст, бирав! Мо худро бо ту машғул намекунем, ҳар чи мехоҳӣ бикун!”

Шогирдони Рисолаи Нур аз душмани золим, асабонӣ нестанд, барои ӯ дилсузию муҳаббат мекунанд ва ба умеди наҷоти ӯ барои ислоҳаш талош мекунанд.

Сониян: Бо диққат ба ду иборати қудсӣ:

وَيُؤْمِنْ بِاللّٰهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ ва بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقٰى мебинем, ки бо муносибати маънавии қавӣ ва бар асоси ҳисоби абҷад ва ҷифр, аввалаш бар номи Рисолаи Нур ва охираш бар таҳаққуқу такомулу футуҳоти дурахшони он ба таври комил, мутобиқат дорад; ва бо маънои рамзӣ хабар медиҳад, ки Рисолаи Нур дар замонаи кунунӣ ва дар ҳоли ҳозир, як “урвату-л вусқо” аст, яъне ресмони бисёр мустаҳкам ва “ҳаблу-л варид” аст. Касе, ки даст дар он овезад, наҷот меёбад.

Солисан: Ибораи اَللّٰهُ وَلِىُّ الَّذٖينَ اٰمَنُوا ба лиҳози маъно ва бар асоси ҳисоби ҷифр ишораи рамзӣ ба Рисолаи Нур дорад ва ба ин шакл…

(дар ин мақом парда фуру омад ва идомаи нигориш, иҷоза дода нашуд. Пас ба замони дигар, супорида мешавад.)

(Ҳошия): Сабаб ин, ки иҷоза дода нашуд, қисми боқии ин нуқта дар ин лаҳза навишта шавад, иртиботест, ки то ҳудуде бо дунё ва сиёсат дошт, мо аз нигоҳ ба ин арса манъ шудаем. Бале, اِنَّ الْاِنْسَانَ لَيَطْغٰى нозир ба ин тоғут аст ва ба он таваҷҷӯҳ медиҳад.

 

Саъид Нурсӣ

 * * *