Эй дӯст! Ҳикоя дар инҷо ба поён расид, агар ба асрори ин мисол пай бурдаӣ, пас ба ҳақиқати он низ пай бубар:

Ин қаср, ин дунё, ва сақфаш, осмонест бо ситорагони мутабассиму дурахшон, ва фаршаш низ замин аст, ки аз шарқ то ғарб намунаҳои гуногӯне аз гулҳои рангин зиннат дода шудааст. Он подшоҳи бузӯрг Зоти Муқаддаси Илоҳӣ ва Султони азалу абад аст, ки ҳафт табақаи осмону замин ва он чи дар он ҳаст, бо забони махсуси худ аз ӯ тақдису ситоиш карда ва тасбеҳи ӯро баҷо меорад ва ҳамон Малику Қадирест, ки осмонҳо ва заминро дар шаш рӯз офарид, ва шабу рӯзро ҳамчун ду хати сиёҳу сафед дар пушти сари ҳам ба ҳаракат даровард, ва бар сафҳаи коинот оёташро навишт, ва хуршеду моҳу ситорагон таҳти амри ӯянд. Ӯст Рабби Арши азим ва ӯст боҳашамату боқудрат.