Ин муаллими бузургвор бо чунин суханоне, ки мақому азамати подшоҳ аст, тамошогаронро хитоб қарор дод, сипас аҳолии қаср ба ду гурӯҳ тақсим шуданд:

 

Гурӯҳи аввал: Касоне, ки ба худшиносӣ расиданд ва дорои қалби поку беолоиш ва ақли солим ҳастанд. ин гурӯҳ ҳангоми боздид чунин ба шигифтиҳои даруни қаср нигаристанду гӯфтанд: “Ин корест басо бузург! Ва рози махфӣ дар он нуҳуфта аст!” пай бурданд, ки ин корҳо абас ва беҳуда, бозиву саргармӣ нест, кунҷков шуданд ва аз худ пурсиданд: “Рамзи ин кор чист? чи розҳое дар он нуҳуфта аст?”

 

Дар ҳоли фикр кардан буданд, ки ногаҳон суханронии он устодро, ки ҳарф мезад, шуниданд ва дарёфтанд, ки калиди асрор назди ӯст, пас бо шитоб ба сӯйи ӯ рафтанду гӯфтанд: “Ассалому алайка ё айюҳа-л устод! Чунин қасри пуршукӯҳе ҳатман бояд муаррифи содиқу бо диққат чун шумо дошта бошад, пас лутфан ончиро, ки Мавлои мо ба ту омӯхтааст ба мо биомӯз.”