Аз назари ҳақиқат, адоват ва душманӣ, ки сабаби зиштӣ, шарр ва бадӣ мебошад, монанди шарр ва хок касиф аст. Ба дигарон набояд, ки таъсир ва сироят кунад. Агар дигарон аз он дарс бигиранд, шарр ва фасод кунад, он масъалаи дигар аст. Некиҳое, ки сабаби мухаббат аст, монанди нур буда, сироят ва иникос аз шаъни ӯст. Ба хотири он аст, ки сӯхани “дӯсти дӯст, дӯст аст” дар забонҳо зарбул масал гардидааст. Ҳам ба хотири он аст, ки “ба хотири як чашм бисёр чашмҳоро дӯст дошта мешавад.” Ин сӯхан низ дар забонҳо зарбул масал гардидааст.

Инак эй одами бе инсоф! Дар ҳоле, ки ҳақиқатро ингуна мебинад, як одамеро, ки дӯст надори хотири он ба як бародар дӯст доштани ӯ ва ё ба наздикон ӯ адоват ва душмани кардани ту чӣ қадар хилофи ҳақиқат будани онро, агар ҳақиқат бин бошӣ, хоҳӣ донист.

Ҷиҳати чорум: Аз дидгоҳи ҳаёти шахсӣ низ зулм аст. Аз асоси ҷиҳати чаҳорум як чанд дастурро гӯш кун:

Дастури якум: Ту вақте, ки маслаку маром ва кору машғули худро ва афкори худро ҳақ донистӣ, он вақт гуфта метавони, ки: “Маслакам ҳақ аст ва ё хеле зебо ва хуб аст.” Фақат ту ҳақ надорӣ, бигуӣ “танҳо маслаки ман ҳақ аст.” Аз назари сирри وَعَيْنُ الرِّضَا عَنْ كُلِّ عَيْبٍ كَلٖيلَةٌ § وَلٰكِنَّ عَيْنَ السُّخْطِ تُبْدِى الْمَسَاوِيَا

назари бе инсофи ту ва фикри паст ва залили ту ҳаким ва коршинос шуда наметавонад. Маслак ва маром ва кори шуғли дигареро ҳамроҳи ботил дида маҳкум карда наметавонад ва нахоҳад тавонист.

Дастури дуюм: Болои ту ҳақ аст ки: “Ҳар гуфтаи ту ҳақ бояд бошад. Фақат ҳар ҳақро гуфтан ҳаққи ту нест. Ҳар сӯхани ту рост бошад. Фақат ҳар сӯхани ростро гуфтани ту дуруст нест.” Зеро як одаме, ки монанди ту нияташ холис набошад насиҳати туро гӯш намекунад, акси амал мекунад. Ва сӯхани туро аҳмият намедиҳад.