Холиқи ҳар дуи шумо яке, Молики шумо яке, Маъбуди шумо яке, Розиқи шумо, яке, яке… яке яке, то ҳазор яке яке. Ҳам пайғамбари шумо яке, дини шумо яке, қиблаи шумо яке.. яке яке, то сад яке яке. Баъдан деҳаи шумо яке, давлати шумо яке, мамлакати шумо яке… то даҳ яке яке. Дар ҳоле, ки ин қадар яке якеҳо ваҳдат ва тавҳид ва вифоқ ва иттифоқ, муҳаббат ва ухувватро иқтизо мекунад, яъне зарури мешуморад, ва коинотро ва кураҳоро бо якдигар бо як занҷири маънавӣ баст кардааст, шиқоқ ва нифоқ, кин ва адовате, ки ба андозаи тори анкабут (тортанак) бе аҳмият, бе субот аст, ва сабаби кина бастани ҳақиқӣ ба муқобили мӯъмин мешавад, чӣ қадар ба муқобили он муҳаббат як истахфоф ва ҳақир шумордан ва ба муқобили муносибати ухувват чӣ дараҷа зулм ва эътисоф будани онро агар қалбат намурда бошад ва ақлат аз байн нарафта ва хомӯш нашуда бошад хоҳӣ донист ва хоҳӣ дарк кард.
Ҷиҳати сеюм: Ба назари сирри аяте 3 وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ اُخْرٰى ки ифода мекунандаи адолати маҳз аст, дар меёбем.
Аз рӯи як сифати ҷонӣ ва бад як мӯъмин ба ӯ кина ва адоват бастан ва дигар сифатҳои маъсуми ӯро маҳкум кардан ва ба дидаи қадр нагирифтан, чӣ дараҷа як зулми беҳад будани онро бо хусус аз як сифати бади мӯъмин ранҷида ва қаҳр карда адоват ва душманӣ худро болои ақрабо ва қавм ва наздикони ӯ ба онҳо андохта кардани ту бо муболағаи ояти 4 اِنَّ الْاِنْسَانَ لَظَلُومٌ як зулми хеле бузург мебошад, ки ту мекунӣ. Дар ҳоле, ки ҳақиқат ва шариат ва ҳикмати исломия ихтор мекунад, чигуна ту худро барҳақ мебинӣ “ман бо ҳақ ҳастам” мегӯӣ?