Ҳаёт, натиҷаи ваҳдат ва иттиҳод аст. Вақте, ки итиҳод имтизоҷкорона аз байн биравад, ҳаёти маънавӣ низ аз байн хоҳад рафт. Монанди ишораи ояти карима 11وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رٖيحُكُمْ
агар тасонуд, яъне ҳамкории ду ҷониба барҳам хурад, мазза ва ширинии ҷамоат низ хоҳад рафт. Медонед, ки се алиф ҷудо ҷудо навишта шавад се мешавад. Агар ин се алиф а шакли тасонуд бо ҳам шона ба шона бидиҳанд яксаду ёздаҳ мешаванд. Агар шумо се чаҳор ходими ҳақ агар ҷудо – ҷудо бидуни тасонуд ва иттиҳод бошед, аз ҷиҳати бидуни тақсими амолҳо ба қадри се чаҳор одам хоҳед шуд. Агар бо ухуввати ҳақиқӣ бо фазилатҳои якдигар бо як тасонуди ифтихорӣ ва ё як сирри туфонӣ айни ягдигар шуда ҳаракат кунед, он чаҳор одам ба қиммат ва қувват чаҳорсад одам хоҳед шуд. Шумо натанҳо дар танвир ин Испартаи бузург, балки дар танвири ин мамлакати бузург мошин корҳои (мошинистҳои) барқӣ мебошед. Чарғҳои мошинҳо маҷбур ба як мувазана мебошанд. Ин чархҳо ба якдигар на ҳасодату бахилӣ, баръкас бо қуввати бисёри якдигар мамнун мешаванд. Як чарх, ки бо шуур фарз кунем, як чархи боқувват дигарро бубинад мамнун хоҳад шуд. Чунки вазифаи вайро тахфиф мекунад. Он зотҳое, ки дар шонаҳояшон хизмати ҳақ ва ҳақиқат, Қуръон ва Имонро бардоштаанд, ҳар қадар, ки ба зери шонаҳои боқувват доҳил шаванд ифтиҳор мекунанд, миннатдор мешаванд, шукр мекунанд. Зинҳор ба якдигар дарвозаи танқидро боз накунед! Барои танқид кардан, хориҷ аз бародаронатон дигар доира низ зиёд аст. Читавре, ки ман бо маззияту бартарӣ ва шоистагии шумо ифтихор мекунам, вақте ки аз он маззият ва бартарӣ маҳрум бимонам ҳам, бахотири ин, ки ин маззият ва бартариро дар шумо бубинам мамнун шуда аз худам меҳисобам, шумо низ аз назари устодатон ба якдигар бояд, ки нигоҳ кунед. Одато ҳар як кадоматон ба фазилати бародари дигаратон ношир бошед.
Яке аз бародарони мо ба номи Ҳофиз Алӣ, ки дар деҳаи Исломи вилояти Испарта зиндагӣ дорад, дар ҳаққӣ, яке аз бародари дигари мо, ки дар нашр ва пахши Рисолаи Нур ба ӯ рақиб хоҳад шуд, ҳисси бародаронаи Ҳофиз Алиро дар ҳаққӣ он бародари дигари мо хелеҳо бо аҳамият ва қиматдор дида хостам, ки ба шумо низ баён кунам.
Он зот ба наздам омад, ман барояш гуфтам: «Хати фалон бардарӣ мо аз хати ту хеле хуб аст. ӯ бисёр зиёд хизмат хоҳад кард.» Дидам, ки Ҳофиз Алӣ бо камоли самимият ва бо ихлос ва бо тафаввуқ ва болои он бародари мо ифтихор кард. Талаззуз намуд ва хушҳол шуд. Ҳам ин ки вай назари муҳаббати устоди худро ҷалб карда буд хеле мамнун шуд. Ба қалби вай диққат кардам худнамои не, балки самимӣ буданашро хис кардам. Ба Ҷаноби Ҳақ шукр кардам, ки дар дохили бародаронам ингуна бародарон ҳам ҳаст, ки ҳамлкунандаи ин ҳисси олӣ мебошанд. Иншоаллоҳ ин ҳис як вазифаи бузургӣ хоҳад дид. Алҳамдулиллоҳ. Оҳиста – оҳиста он ҳисс ба бародарони мо, ки дар ин ҷавор ва атроф ҳастанд низ сироят мекунад.
***
بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ