Дигар он ки : Мақсадаш, на таҳқир ва ташҳир, балки мақсадаш, барои таъриф ва шиносонидан бигуяд: “Он одами ланг ва сарсарӣ ба фалонҷо рафт.”
Дар ниҳоят: Он шахси ғайбат шаванда одами фосиқе бошад, ки ошкоро гуноҳ мекунад. Яъне аз зиштиҳо бадаш наояд, балки бо гуноҳҳои худ, ифтихор мекунад, аз зулми худ лаззат мегирифт. корашро ошкорона но виҷдонона анҷом бидиҳад. Яъне хулосаи калом: Ғайбат ба ҳаққи он гуна ашхос ҷоиз шуда метавонад, ки дар фисқ машҳур шуда бошанд ва дар гуноҳ кардан ифтихор кунанд. Аз зулм лаззат бигиранд.
Инак, дар ин моддаҳои махсус, ки дар боло зикр шуд, беғараз, танҳо барои ҳақ ва маслиҳат, ғайбат ҷоиз шуда метавонад. Вагарна, ғайбат, читавре, ки оташ ҳезумро хӯрада тамом мекунад, ғайбат низ амалҳои солеҳро хӯрда тамом хоҳад кард.
Агар касе ғайбат кунад ва ё инки майл карда гӯш кунад, он вақт бояд, ки اَللّٰهُمَّ اغْفِرْلَنَا وَ لِمَنِ اغْتَبْنَاهُ
бигуяд, баъдан ба он шахсе, ки дар борааш ғайбат шуда буд, чӣ вақт бархурд кунад бояд бигуяд, ки “ҳаққи худро ҳалол кун.”
اَلْبَاقٖى هُوَ الْبَاقٖى
Саъид Нурсӣ
***