Сирри ин ҳодисот инаст ки: Читавре, ки вуҷуди нон ба мазраа, хирман, осиёб, танур тараттуб мекунад; яъне барои ба вуҷут омадани нон инҳо лозим аст. Онгуна низ дар тартиби чизҳо як тааннии ҳикмат мавҷуд аст. Ба сабаби ҳирс бо тааннӣ (эҳтиёт) ҳаракат накардан, он зинаҳои маънавӣ бо тартиби ашиёро риоя намекунад. Ё хеззада меафтад ва ё инки як зинаро нуқсон мемонад; ба максад расида наметавонад.

Инак эй бародароне, ки бо дарди маишат сарсом ва бо ҳирси дунё маст шудаед! Дар ҳоле, ки ҳирс ин қадар музир ва як чизи балост, чигуна дар роҳи ҳирс ҳар вақт зиллатро иртикоб карда ва ҳаром ҳалол нагуфта ҳар молро қабул ва барои ҳаёти ухравӣ чизҳои бисёр лозимро фидо мекунед; ҳатто закот, ки як рукни муҳими аркони Исломӣ мебошад, дар роҳи ҳирс тарк мекунед?..