Масалан: Ду гадо вақте чизе бихоҳанд, он гадое, ки бо ҳирс исрор карда чизе мехоҳад, ба сабаби он ҳирси вай ба ӯ чизе надода, гадои дигар, ки сокин ва ором дар ҷои худ нишаста ба ӯ марҳамат карда чиз доданро ҳар кас дар дили худ ҳис мекунад.

Ҳам масалан: Шаб хоби ту парид, ту мехоҳӣ, ки хоб кунӣ. Агар бе қайд бимонӣ, балки хобат биёяд. Агар хобро бо ҳирс бихоҳӣ “амон хоб кунам – амон хоб кунам” бигӯӣ, тамоман хобат хоҳад парид.

Ҳам масалан: Барои як натиҷаи муҳим якеро интизори мекунӣ. “Амон – наёмад, Амон наёмад” гӯфта ниҳоят ҳирс сабри туро халос карда бархоста меравӣ; баъд аз як дақиқа он одам меояд; фақат натиҷаи муҳим он интизори хароб мешавад. Аз байн меравад.