Алҳосил: اَلْحُبُّ لِلّٰهِ ۞ وَالْبُغْضُ فِى اللّٰهِ ۞ وَالْحُكْمُ لِلّٰهِ агар ин дастурҳои олии боло, дастури ҳаракот набошад. Нифоқ ва шиқоқ ва ҷудои ба миён хоҳад омад. Бале агар اَلْبُغْضُ فِى اللّٰهِ ۞ وَالْحُكْمُ لِلّٰهِ нагуяд, он дастурҳоро дар назар нагирад, ба ҷойи ин ки бихоҳад адолат кунад, зулм мекунад.
Ҷои ибрат ба як ҳодиса: Як замон ҳазрати Имом Алӣ (р) як кофирро ба замин андохта шамшери худро кушода мехост, ки сари он кофирро аз тан ҷудо кунад. Дар ҳамин лаҳза он кофир болои ҳазрати Алӣ (р) туф кард. Ҳазрати Алӣ (р) кофирро раҳо кард ва накушт. Он кофир ба ҳазрати Алӣ (р) гӯфт ки:
— “Чаро маро накуштӣ”? Ҳазрати Алӣ (р) дар ҷавоб гуфт:
— “Туро ба хотире, ки Аллоҳ (ҷ) амр карда буд мекуштам. Фақат ту болои ман туф кардӣ. Ман ба қаҳр омадам ва ғазабноку хашмгин шудам ва ин ҳиддати ман ба ихлосом зарар расонид, туро ба хотири он накуштам.” Он кофир ба ҳазрати Алӣ (р) гуфт:
— “Туро ба қаҳр овардам ва хашмгин сохтам, барои ин, ки ту маро зуттар бикушӣ.” Баъдан гуфт: “Модоме, ки дини шумо инқадар соф ва холис мебошад, пас ин дини шумҳо дини ҳақ аст.”
Ҳам мадори диққат ба як воқеа: Замоне як ҳоқим дасти дуздеро қатъ кард, омири одиле, ки бар кораш назорат мекард, ба хотири шиддати амале ки дар ӯ дид эшонро аз вазифааш азл ва барканор кард, чунки агар ба номи шарият ва ба ҳисоби қонуни илоҳӣ дасти он дӯздро қатъ мекард, балки нафси он ҳоким ба он дузд дард мекард. Ва қалбаш низ ҳиддат ва ғазаб нанамуда, фақат марҳамат низ накарда дасти он дуздро катъ мекард. Пас дар ин сурат маълум мешавад, ки он ҳоким ба хотири он ки як ҳисса барои нафси худ аз он хукм ҷудо карда буд, ки ба адолат кор карда натавонист.