Ҷои диққат бо як ҳодиса: Як замон натиҷаи ин тарафгирии ғаразкоронаро дидам чунон, ки як диндор аҳли илм, як зоти олими солеҳеро, ки ба фикри сиёсиаш мухолиф буд, ба дараҷаи кофир шуморидан таҳқир кард. Ва як мунофиқе, ки ба фикри худаш буд, бо ҳурмат ва эҳтиром ситоиш кард. Инак, ман аз натиҷаҳои бади сиёсат тарсидам ва гуфтам: 6 اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّيْطَانِ وَ السِّيَاسَةِ‌ 

Аз он замон баъд аз ҳаёти сиёсӣ даст бардоштам.

Ҷиҳати панҷум: Бениҳоят музир будани инод ва тарафгириро аз назари ҳаёти иҷтимоӣ баён мекунад.

Агар гуфта шавад: Дар ҳадиси шариф гуфта шудааст:

 Ихтилоф бошад, тарафгириро тақозо мекунад.

Ҳам марази тарафгирӣ, авоми мазлумро аз шарри золими хос, наҷот медиҳад. Чунки: Агар табақаи хавоси як вилоят ва ё як деҳа бо ҳам иттифоқ кунанд, авоми мазлумро поймол хоҳанд кард. Агар тарафгири бошад, мазлум ба як тараф паноҳ бурда илтиҷо карда, худро наҷот хоҳад дод. Ҳам аз тасодуми афкор ва тахолифи уқул, яъне ихтилофи ақлҳо ҳақиқат тамоман зуҳур мекунад.

Алҷавоб: